چهل حديث از امام رضا عليه السلام 1- از ما نبود هر كه اطاعت نكند گفتار  ائمه را  رعايت  نكند ما را چه رعايتي آنجا كه كسي از ما بود و حق ، اطاعت نكند 2- تلاش مؤمنان در رفع حاجات بود عين  عبادات و  مناجات شود فخر ملائك آن بشر كو كه حق هم ميكند بر او مباهات 3- خويشتن دار نديدم كه سودي نكند شيطنت  نيست روا , تا سودي بكند مده  آزار تو مسلم ، همه را مسلم آنستكه بر غير حسودي نكند 4- گفتي كه خداوند ندارد رشته ؟ از خلق بساخت در گمانت پشته هر كس  نياويخت و يا چنگ نزد از رشته محكمش بود او كشته 5- هدايت را  اگر  از  غير خواهي شوي گمراه و ماني در تباهي تجاوز  از  كلام  دوست كردي يقينم  هست  كارت  اشتباهي 6- بسيار  گناه  كرده اي   بيچاره بي مايه شدي و مانده اي آواره بر آل رسول ميفرستي صلوات صد ها  گنه تو  را  شود كفاره 7- مونسي دلسوز و بابي مهربان يك برادر  همدل تو  هر  زمان باز  پرسي  از  دل و حال امام مثل و مانندش نيابي در جهان 8- ديدي كه در شدت و بحران نگون شدي در محنت و عنا تو به سر واژگون شدي ياري  بخواه  تو  از  اين  اهل  بيت  ما ور نه تو در به در شدي و گونه گون شدي 9- يك راه بدون رهنما مهلكه است افتادن  اندر  اين بلا  معركه  است ديدم كه جدا كني ز ما طي طريق گفتم كه بداني همان تهلكه  است 10- كرديم حساب نفس و سود آورديم ما  گرمي بازار  وجود  آورديم غفلت نكنيم ، نفس ضررها دارد كمبود هم از نزد حسود آورديم 11- آزمودن همه جا رايج و سنت باشد رايگان گشته خبر بي حد و منت باشد چه عجب هست به دنيا همهء اطمينان چرخ گردون سبب اين همه لعنت باشد 12- كوچك گنهت بسي پراكنده شود هم قلب و سراپاي تو آكنده شود هر كس كه نترسد از گناه  كوچك آخر دل او چو مرغ  پركنده شود 13- راحت نبود بخيل در زندگي اش لذت نبرد حسود از بندگي اش آنكس كه بود بنده اين مال و منال درمانده شود مانده شرمندگي اش 14- چون دور نشد امتي از بخل و حسد صدها  امم  گذشته  گشتند  جسد بخل و حسد عاقبت گلوگير  شود يك رشته به گردن است با نام مسد 15- مؤمن نگشت هرگز در راه خود شتابان آهسته رفته مؤمن  پيوسته و  خرامان ارزش رود  ز  دستت در  سرعت مشيت فرمايش  امام  است  در  خطه خراسان 16- مقدار من شما عرض ادب است چون ادب لطف خدا را سبب است هر كه در راه رسيدن به ادب مشكل ديد فرض دانست كه تلخي تكلف رطب است 17- از خورد و خوراك بتن ماهيچه كنند بافند ز پشم و تار و قاليجه كنند از ياد خدا شوند غافل پستان دنيا و خود و غير بازيچه كنند 18- نزديك شما نعمت بسياري هست تقواست فقط  اگر  نگهداري هست از جرم و گنه فرار كرده نعمت اين رابطه هست تا كه انكاري هست 19- مؤمن نكند تجاوز اندر غضبش بيهوده برون نمي رود از ادبش مؤمن كه بياموخت ادب از ارباب ناحق نكند هيزم تر را حطبش 20- از دشمن دون چون ضررها  آيد با مردم خود گشاده رو تر  بايد بالجمله تواضعي به ياران مي دار از صحبت سلطان حذر ها شايد 21- قانع به قناعتش مصون مي ماند در عز  و  كرامتش فزون مي ماند بي جا كه زياده خواه شد مي داند از  خانه خويشتن  برون  مي ماند 22- برگير زبان خويش را در كامت حتي تو مگو زياده تر از  نامت محفوظ بدار اين زبان را در كام كاشانه عزت است در فرجامت 23- خود رأي مباش كاين خطر ها دارد اين كار  هزار  و يك  ضررها دارد نفست به خطر فتاده اي واي به تو بنگر به  امام  خود  نظرها  دارد 24- در دست خودت كليد فقري داري آن مسأله است سؤال كسري دارد مگشا تو در سؤال را با آن چون فقرت بنمايد گر چه فخري دارد 25- معذور شو از گفتن عيب دگران بيرون برو از گفتن غيب دگران  بار دگران به دوش تو  افتاده باشي نگران تو از چنين بار گران 26- مي رسد از منشأ غيبش نعيم كم  شمارندش  بخيلان  لئيم لاجرم كفران ببندد باب غيب بسته و محدود شد بذل كريم 27- برخيز و بيا به كشت و كاري برويم ننگ است اگر به خاكساري برويم برخاستن  و  نشستن  و  خوابيدن سبك است كه دنبال شكاري برويم 28- ما تو را هستيم استغفار گوي گر بدي كرديم بد ما را مجوي نيكي اندر كار ما را شاد كرد زين سبب با ما كني تو گفتگوي 29- قدرت نشناسي به هلاكت  افتي فتوا  بنگر  اگر  كه  گوهر  سفتي روزي كه رسيده اي به پيروزي تو ياد آر  ز  گفته ام  بگو  تو  گفتي 30- تدبير  بود   مايه  سلطاني تو ور نه بشود ندم و پشيماني تو تدبير ز قبل عملت هست بسي مانع  ز فلاكت و  پريشاني  تو 31-  قسمت همه را حيات و هستن نبود هر لحظه بجز نشاط و جستن نبود با ياد خدا به ياد مرگ  افتادن بالاتر از اين برات و  رستن نبود 32- اخلاق  بدت كشانده ات  در آتش شه مات فزون شده ، در شه ماتش در صحنه اين كشاكش دهر بمان دور  از  همهء  بدي  خُلق و ذاتش 33- اين نهي بُود ز من تو را نهي شديد كوته  بنما  جدال  كشدار و  مديد ظاهر نشود  ز   تو  عيوب  بسيار عزت شودت حفظ و زيادي و مزيد 34- داري تو اگر رضايت  از كار دگر تو كار نكرده  كرده اي  كار دگر آن كار نكرده ، مي كند خوار  ترا انگار تو كرده اي خودت كار دگر 35- دارم سؤال اما دانم كه چون كليد است خواهم كنم سؤالي كان مايه اميد است علم  آمده  هميشه  مانند  گنج  پنهان بايد سؤال كردن چون گنج ناپديد است 36- دارد  رحِم   از  تو  انتظارِ  اتصال گويا كه عالم است فراري ز انفصال هستي  همه  به فرمان  ايزد  است اي بنده ترس كو ز دادار و ارتحال ؟ 37- حلم است و بردباري علم است و هوشياري دانسته ام   فقاهت صمت است و پايداري 38- در وقت گنه بترس ز ارباب عظيم اميد  فقط بسته به وهاب  كريم بنده كه گنه كُند از آن مي ترسد در بند شود هميشه در باب اليم 39- در  امر خدا  فكر كني بنده شوي چون ماه منير ز نور تابنده شوي باراني  اگر  ز روزه داري و نماز مي كوش بسان ابر  بارنده شوي 40- صمت است زباب و دربهاي حكمت پر حرف شود بسا به دور از رحمت ديگر كه  سخن بگويدت گوش  بدار دو  گوش  شنيدنت ،  زبانت  وحدت اثر : سيد علاءالدين موسوي   چهل حديث از امام رضا عليه السلام 1- منطق ما منطق حق بود و بس رهرو ما رهرو حق بود و بس آن كه بي چون چرا شد يار ما بي اطاعت از خدا لق بود و بس 2- امر است كه مؤمن حكومت بكند ضجر است كه باطل حكومت بكند هر كس بكند كار براي مؤمن فخر است خداوند حكومت بكند 3- دستت نشود دراز سوي مؤمن باشيد همگان فراز جوي مؤمن نفعي است عظيم در كناره جوئي از كار حرام و جستجوي مؤمن 4- قرآن همه سان رشته محكم باشد قرآن كريم خود مكرم باشد هر كس بزند چنگ به قرآن كريم مجدش ز مجيد و خود معظم باشد 5- از حرف خدا دگر تجاوز نكني در مكتب غير او تلامذ نكني گمراه نخواهي شدن از راه درست ايمن شوي و دگر تعارض نكني 6- خواهي كه گناه خود بپوشاني ليك بيچاره اي و نداري از مالت ملك بسيار فرست درود بر آل رسول نابودي هر گنه ببين  گو  لبيك 7-  هان امام است باز پرسان دقيق باز پرسي از دل و حالش  عميق مونسي دلسوز و بابي مهربان هم رفيق و هم شفيق و هم شقيق        8- گشته اي بر شدتي خود مبتلا ريخته از آسمان سويت بلا نصرتي از ما طلب كن با خلوص استعانت هست در باب ولا 9- تبدار شويد و گاه بيمار شويد هرگز نكند جدا از آن يار شويد او راهنماست بي وجودش پيداست صد مهلكه در پيش گرفتار شويد 10- در بند و حساب، نفس ما سود كند غافل نشويد ، كه بوده  نابود كند اين نفس همان اژدها بر گنج است آزاد و رها ، شود تو  را  دود كند   11- با خبر  از خبر دنيا باش چرخش و گردش گردون را باش آزموديم ولي صد افسوس مطمئن بودن ما ها را  باش 12- هر خرده گنه خود  بزرگي بشود يك خرده نهال خود سترگي بشود ترست نبود ز خرده گرگي كوچك در عاقبت  او گنده گرگي بشود 13- تو راست بگو حسود لذت برده ؟ يا بوده هميشه ژنده و افسرده گو شخص بخيل هيچ راحت بوده؟ كي راحتي است براي يك دلمرده؟ 14- افسوس همه  خانه  چوبين  دارند درمانده و بيچاره و مسكين دارند آتش  نزده كسي  بجز  آنان كه حرص و حسدو قلوب چركين دارند 15- حق است كه بي شتاب باشي آرام مؤمن رود آهسته پي هر  اقدام گر سرعت بيحد و شتاب آيد باز از سوي دگر بهاء مؤمن  اعدام 16- تقدير همه داشتن صد ادب است باشد چو نود وجود آن كم تعب است مي كوش به سختي آوري در چنگت چون هر ادبي لطف خدا را سبب است 17- بازيچه بدست خويش بازي بكني خود خسته اين زبان درازي بكني غافل شده از ياد خدا بشنو  راز هستي چو فرومايه چه نازي بكني 18- گر نگهداري بود تقوا  بود تقوا  بود علت انعام ما پروا بود پروا بود آنكه داده خود فراري نعمت الله را ابتدا يا انتها خود شخص بي پروا بود 19- حق است صراط مستقيم مؤمن نفس است فقط قلب سليم مؤمن هر جاكه غضب عارض مؤمن گردد صبر است فقط نفس حليم مؤمن 20- حذر حذر از صحبت سلطان كي مرام بگير مشي تواضع ز دوستان پيِ مرام مراقبتي كن ز دشمنان به ترس مي باش گشاده روي به مردان بي مرام   21- اي  نفس صيانت  تو  با  من  باشد نفسي كه زياده جست رهزن باشد پستي نكند كه هست او را  عزت چون بنده قانع ز  من  ايمن  باشد 22- نديدي غنچه را كرده دهن باز برون افتاده گل از پرده راز كنون بر بند دهان را تا بگويم كه عزت شد فزون اي نغمه پرداز 23- رأي خود را بَرده اي اي مسگري دست بر گوشش نهاده زرگري كشتي طوفان زده خواهد ز تو لنگري   كه   ساخته  آهنگري 24- دست بردار از سؤال خويشتن سر فرازي كن تو ،  زال پيلتن زود خفت شد نصيبت تنگدست سر در اندازي هميشه زير تن 25- در باب گناه ديگران مغفورند افشاء كنندگان آن مخذولند خواري گناه ديگران را مپذير پرسنده اعمال شما معذورند 26- اندك مشماريد  هداياي الهي ناگه  به  سر آيد  بلاياي الهي لازم بود از باب تشكر و مزيدش دائم  به  لب آريد ثناياي  الهي 27- ناچاري  ما در طلب عيش و معيش هرگز  نبود  دو گانه  اندر  هر كيش از  بهر خدا  رها  مكن  اين  طلبت بنشين به خوان و سفره خير انديش 28- كرده  استغفار مؤمن  از  بدي يافته  گنج  و   بقاي  سرمدي اين بود مژده ، مؤمن شاد گفت هست  خوبي مژدگان  ايزدي 29- نابود نشد آنكه خودش را  بشناخت وان هسته خويشتن بُدن را بشكافت هر  ذره  او  شعله  بر  اين  عالم  زد هم ماند و  هم به سوي بالا بشتافت 30- هر عمل دارد پشيماني ؟ بلي گر بود حكم سليماني ؟ بلي تا كه تدبيرت  نباشد كارگر رستم دستان بود ساده يلي 31- من  ندارم   ذكر  بالاتر  ز  فوت گر چه آيد حزن ها از ذكر موت هست  اين  ذكر  بقا  اندر  فنا ذكر و يادي شدهم آهنگ صوت 32- بد خلق به آتش اندر افتاده چه باك خلقي ز بد اخلاقي  خود كرده هلاك بگريز از  او كه هست مصداق جفا در كوي  وفا  فقط بگو حاش سواك 33- پند است مشاجره مكن با هر كس اين كار بود  كار  بد  هر  كركس گر پيشه كني چو  كركسي لاشخوري عيبت شود آشكار و  گردي  خود خس 34- راضي مشوكه كسي اشاره بد بكند زيرا كه كرده كار و دوباره  بد بكند نيك اختري  بجو  و  بپرهيز  از جفا ترسم جفاي تو سعد ستاره بد بكند 35- علم است خزينه، بسته بينش تو مفتاح گشودنش بود ، پرسش تو نوع دگري نگاه كردن عجز است هر پرسش تو بود گران ارزش تو 36- تقواي خدا  چرا  نداريد  اي خلق دل در گرو چه ميگذاريد اي خلق دل را ببريد نزد اهل دل و خويش هر لحظه به حق واگذاريد اي خلق 37- دين شناسان بردباران صاحبان اين زمانند در پژوهشگاه عالم  صاحب كون و مكانند محضري دارند ،  اما  در سكوت و  بي بياني يك زبان  دارند ،  اما صاحب صدها  بيانند 38- عبد است و عبيد است و وحيد است او بسته به  اميد خداوند  وعيد است ترسيده  از فكر گناهي كه پليد است دلبسته به يزدان كه ، سعيد  است 39-  بسيار روزه بگير بر خوان تو نماز البته ندارد  هيچ  رب تو  نياز بسيار تفكرت شود بحر عميق در امر خدا برآي در اوج و فراز 40- دستان بلند كرده  در وقت  قنوت دو گوش بده خود به صداي ملكوت نشنيده اي هرگز از كسي زمزمه اي دروازه حكمت است خود باب سكوت اثر: سيد علاءالدين موسوي