قلب سالم

تاكنون از جور هستي اين دلم بي تاب بود

كاش  ميناي دل ما  را  شرابي  ناب بود

فكر مي بستم كه تو انديشه كن افسانه گون

در ميان تجربه  اين سان جواني شاب بود

رحم  اگر  ربم  نمايد  راحت  جانم  شود

اين دل ما سوخته پخته ز خامي خواب بود

قلب تيره ميدهد بر من نشان از سقم خويش

قلب سالم  خوش به  رنگ  رنگي عناب بود

 سيد علاء قلب و دل هردو نشان زندگيست

در حفيظي كي  تو ديدي آدمي  سيراب بود

باب عشق

ندارم ترس از ظلمت كه شبگيري كند امشب

نگاري ميشناسم كو  جهان گيري كند امشب

جهان  مست  از  شراب خوش  به يك جامي

عيان بر فتح باب عشق عنان گيري كند امشب

صدائي از رباب جان چنين در نغمه ها  افكند

به تيغ سر شكاف حق   جان گيري كند امشب

مشو غافل ز جام جم  همان نقش  ازل  دارد

كه تا مصداق ما فيها زمان گيري كند امشب

حفاظت  از  كيان عشق  بر تو  ميشود آسان

حفيظي ميكند علاء مكان گيري كند امشب

اهل توحيد

آن كه  از فجّ  عميقش حجي  طلبيد

خوش  دوان  رفت  و  بر  يا ر  رسيد

در طواف ابدي بيت عتيقش چو  بديد

رعشه در جان بيافتاد و بسي هم لرزيد

راه خود را بگرفت هروله را خوب دويد

رمي شيطان بنمود و جمراتش پوسيد

در طواف دگري دست نسائي بوسيد

آمده پاك برون از همه شك و ترديد

سيد علاء كه حفيظ است اهل توحيد

جاي گريه به بر مرگ هزاران خنديد

مهر ايزدي

بس آفتاب عمر برآمد به پشت بام

از بيخبر مپرس چو برآئي تو در قيام

اينك كه وقت حمله و حج و جهاد شد

بهتر همانكه تيغ برون باشد از نيام

هان مهر ايزدي به فروغي برون شده

افتاده  در  هلال  قمر  موسم  صيام

فرداي رستخيز همين امر و نهي ما

حوري  بيان  شوند  همراه  با  پيام

هان توسروش حق بگوش و بجان بگير

تا  زخم دل كني تو به قرآن التيام

فرياد  انقلاب  همه  الله اكبر  است

هر جا  پديد  آوردت  اين  خدا مرام

باري  حفيظ تو  به عهدت   وفا  نما

آيين  ولايت  است و روح خدا  مرام

ريا پيشه

كبك ندارد روش طرقه به آواز خود

قو  و حواصيل هم خَم شد افراز خود

اسب به ميدان جنگ ميدهد آزار خود

تيغ دَرد هر تني خصم  سرانداز خود

دست  اگر  باز  يا  بسته  مشت  ستم

رفت برون از زمان دست و دل باز خود

گر  به عيان تربيت را  بنهي  در كنار

تاج شود بر كنار پشت به همراز خود

هر كه برون از شبي زهد و ريا پيشه كرد

شير همان شب دَرد  عامل بي ساز خود

مشتبه است همچنان شعر از آغاز خود

افسر  ما  شد  شكار در  بَر  سرباز خود

سد علاء فاش گو قصد خود از اين غزل

معني آن روشن است خود نَبُوَد راز خود

راه علاج

مهر  ما  از  مهرباني هاي  اهل  نور  بود

گرچه بعد فاصله بسيار و  منزل دور بود

رنج ميبردم كه شعله مي كشد ميسوزد او

ليك دشمن بَر نديدش عامداً چون كور بود

تا كه كتمان حقيقت مي كنند در شهرها

بندگان در بندگي ديدم كه منطق زور بود

مي توان علت هزاران ديد و بسياري دليل

شرح صدري كرده ديدم قلبها   ناجور بود

در  پي  راه  علاج  قطعي  امراض  دل

راه  طولاني  ولي  افكار  ما  پر  شور بود

سيد علاء  در حفيظي رنجها  ديدي  ولي

پرده اي  بالا  زدي  از يار  كو  مستور بود

پيامبر اعظم

صدائي آسماني پيچد آرام اندر اين گوشم

كه افتاده ز ترس جاوداني بنده مدهوشم

هواي تازه اي دادي به قلب و روح وجسم من

نسيمي گشته هر آتش درون سينه خاموشم

براي گفتن   هر گونه  گرماي كلام  تو

به  جان  استاده  كوهم  تفته  بخروشم

ميان مردمان بنشسته محزونم از آن هجران

نهفته درد  در سينه به خون خويشتن جوشم

اگر مرگي رسد  من  بي  مهابا  گيرمش آغوش

نباشد زهر چون آن  را  به مانند عسل نوشم

مسير حتمي انسان كنم تصوير در تصوير

رداي  آدميت  كرده  اندازه  به تن پوشم

سيد علاء حفيظي در پناه حق و رحماني

عدالت گسترم ، باشد رسالت نيز  بر دوشم

بادام كو

كجا   سيمرغ  را  غافل  بگيري ،خام كو

 ترا  مرغي شود كي در اسيري،  دام كو

درون بتكده دارم بتي بي عيب و آلايش

ميان  اين  بتان  بنگر  بتي  ،خوشنام كو

لبش صد طعنه زد برگل  ز خوش رنگي

بسي  لب سرخ و عنابي ولي ، گلفام كو

كمند گيسوانش هم بفتراك آسمان گيرد

ز مه  رويان  عالم  پرس ز گيسو ، رام كو

درون ساغرش بيني زمان احياء مكان احياء

زميني ساقيان مبهوت و يكسر گو، جام كو

سيد علاء حفيظي  باش  بر بتخانه  اعظم

خمار نرگس مستان مشو هرگز بگو، بادام كو

صبوري

سيد علاء حفيظ  شور  شوري

صبوري پيشه كن اهل عبوري

مكن چشم انتظارت را هزاره

مگر نا ديده اي  اصلاّ  قبوري

بيا از هم صلاح خويش پرسيم

نشايد غرقه گشتن در فجوري

همه صورت كنار ما به سيرند

به حيرت مانده در نور بلوري

به جاي دل شكم را سير كرده

همه معنا شود يكباره سوري

به پا بر پا  قيامت ميتوان كرد

به حل اين معما  كن شعوري

اگر صافي شوي تو ونمك گير

به يك  ايما  مهياي تو حوري

عشق آفرين

كو فريبائي كه جباري كند

گفتگو از كار اجباري كند

ما به تكراريم  اندر حادثه

فكر ما  را  نيك انباري كند

يا به تشويشيم از هول هليم

يا به تنبيهي كه اضراري كند

يادآن عشق آفرين عشق ها

نيست جرئت تا  انكاري كند

طفل را بر دوش ميدارد عزيز

تا دلت را  بند  افكاري كند

راست بايد گفت مرده عاطفه

عقل بايد تا كه  اصراري كند

سيد علاء تا حفيظي  برقرار

عشق بايد تا كه امراري كند

نعمت افزون

شكر اين نعمت افزون ز خدا بايد كرد

گر كه فرصت بدهد روزه قضا بايد كرد

شد كه سازم به وضو  روشني جانانه

دم  غنيمت  شمرم  فكر ادا  بايد كرد

شكر لله كه در اين كوي معطر گفتند

پيروي از  روش آن شهداء  بايد كرد

بالغ  اندر نظر آييم  به  ميدان  جهاد

هر چه داريم به اين راه فدا بايد كرد

موسم حج بر معروف ز منكر برخيز

با  تبري  ز عدو  رسم   ولا  بايد كرد

يار مي آيد و ميگويد و ميخواند فيض

فيض روح القدسم گفت چه ها بايد كرد

سيد  علاء  كه حفيظ   ره  دينداراني

قدم  آهسته  برو شور  و نوا بايد كرد

فكر حيلت

مشكل اين قلم و لفظ دغل باز كجا

طرقه  با  ساز كجا مشكل  آواز كجا

سنگ دل يار كه برده دل من بيهوده

وه چنين سنگ دلان را سخن راز كجا

محنت من به سر آيد كه اين مي دانم

در  بر نعمت  بيحد  شدن  انباز كجا

فكر حيلت نبود بهتر ازين حكم عدو

هر دو در يك خزرند اترك و آراز كجا

فرصتي هست  علاء باش حفيظ دلها

مخلص تو  نبود دل    صدف راز كجا

دوار منزل

يار مي بايد و من  هر دو كنار هم و دل

تا بدانيم كدامين سنگ است يا از گل

آن خليلي كه بنا كرد همه خانه ز سنگ

كه چنين مي شكند دل به كنار  منزل

من و وسواس همه ، كار ز خناسان بود

شايدم  شامگهي  ترك نمودن  محفل

آنچه ما را نسزد گوش به دل بسپاريم

چون نداريم امان فرصت ديگر را هل

سيد علاء كه حفيظي شودت پيدا حق

كعبه از سنگ نباشد بود او ما را  دل

همپاي سخن

طمع ميورزم و اين عيب من نيست

كدامين  قامتي  را  پيرهن  نيست

طرفداران  دوزخ  گر  چه  خيلند

كدامين مرده را ديدي كفن نيست

ز هتاكان  بپرس  عادت به دشنام

چرا دور از  دهان بد دهن نيست

بسا  اندوهگين  مجرم  ز  رفتار

كدامين درس او از اهرمن نيست

سيه كاران  و  عياشان  حقيرند

به پنهان كاري آنها  زغن  نيست

نبايد  گفت  شعري  را  كه  تأثير

ندارد  يا كه همپاي سخن نيست

حفيظم من به اشعارم خوشم من

طمع ميورزم و اين عيب من نيست

كلبه سرا

هيچ بر مصطبه عشق گذر بوده تو را

كه چنين كار نهايت  ز تو  آزرده مرا

باش  بر  قيد  تعقل  سخن آزاد  بگو

منطقي گو شنوم از سخن بسته درا

فاش ميگويم اگر رند و دغلبازي تو

نيستم در جهت كار بد انديشه گرا

من عزيزم نشوم خوار كه مقدارم داد

تا غلامي كنم البته  به اين كلبه سرا

سيد علاء گه حفيظي برضايت در كار

از ملامت مشو دلگير از اين غصه درا

بيشه ها

بيا با من اي خالي از كينه ها

فراوان شده داغ  در سينه ها

عبادت تو  با  درستي و من

من  از فصل تزوير آئينه ها

تو  با  خط  باران  ترانه  من

نمازم  بر آشفته  از  فتنه ها

تو پستان مادر مكيدي و من

مكيده همه غصه از قصه ها

تو آن سرو  آزاد  انديشه اي

نشايد كنم فكر در ريشه ها

علاء كه حفيظي نداري سراغ

شودخالي از شير اين بيشه ها

پراكندگي

نگاهي دوباره به اين زندگي كن

دوباره خدا  را  بيا  بندگي  كن

اگر نقد حالت شود نسيه فردا

براي  ذخيره تو  بارندگي كن

مشو نا اميدش و گر رو سياهي

تو اظهار منت و شرمندگي كن

بسي هست مغرور درهم شكسته

نه  افتادگي كن نه  ارزندگي كن

چو پنهان بماني بيا جستجو كن

نشاني  نداري  تو  يابندگي كن

علاء تو حفيظي به هر لحظه خود

كه گفتت  برو تو  پراكندگي كن

فلات عشق

به مغزم ريختم آبي دوباره

كه پيراهن شود آبي دوباره

اگرپخته شود عقل من خام

به فردا ميزنم گامي دوباره

نبايد در فلات عشق  باشد

بجز ايران من نامي دوباره

شنيم حرف حق رهبر عشق

رسيدم من به اسلامي دوباره

نمي خوابيدم  و  بيدار بودم

نميخواهم  من اربابي  دوباره

به هر رأي من و توميتوان ديد

به شيطان رمي و پرتابي دوباره

سيد  علاء  حفيظ  نام  ايران

سحر كن در پس شامي دوباره

وجدان كار

بزن  بر  زمين  آهن  شخم را

بريز و بپاش گندم و تخم  را

ميفكن به  ابرو  گره شاد  باش

بران از رخ خويشتن اخم را

مداواي دردي  به دوران نما

به دارو مداوا كن اين زخم را

تو  آسايش تن  ببين  و كنون

برون كن زجان حالت وخم را

علاء تو حفيظي چو وجدان كار

بزرگي  بجان داري اين فخم را

عمر گران

فداي  لحظه  لحظه  ديدن  تو

فداي  ديدن  و  بوسيدن  تو

اگر عمري گران بگذشت برما

ز  تو دوري  ز ما سنجيدن تو

بگفتي آمدم تا  ديده  باشي

زما  لنگيدن و  خنديدن تو

سر تسليم  دارم  نزد تو من

چرا ترسم من از جنگيدن تو

سرم در هر دوار آمد به دوران

بچرخيدم من از رقصيدن تو

به روي  خاك  دياري  نماند

اگر  ديده  شود  لرزيدن  تو

سيد علاء حفيظي باش آسان

نرنجم من از اين رنجيدن تو

صد نياز

گوهري دارم به دست ديو و دد

گر بدست  آرم  بماند   تا  ابد

شيشه عمر گران  را  بشكنم

يا علي مولا كمك كن يا مدد

بخت   يكباره  سراغم  آمده

كي زنم بر بخت خوب خود لگد

 هر چه دارم از تولاي عليست

برج من  ميزان و برج  او  اسد

تا  كلاه پادشاهي شد  درست

بر  سرم  دارم  كلاهي  از نمد

بانگ تكبير بلند ي بشنويد

سوره  قل ، قل هو الله  احد

سيد علاء تو حفيظي هوشدار

صد  نياز  تو  بر آورده صمد

شهريار

 طوفان حريف ما نيست تا هست ناخدائي

ما  شهريار  شهريم  تا  هست  كدخدائي

تا  نا  روا نگويم كي هست  ناروائي

تا  نا سزا نگويم كي هست  ناسزائي

باشد فلك چو گوئي در دور كبريائي

گوئي  مباش حيران  در  دوره ريائي

اي رفته باز برگرد در فكر خوش سرائي

ماندم  هميشه تنها  در لحظه  جدائي

گويا  حديث  ما  را  گفتند در  نوائي

اندك  سروده  دارند  از  كل  ماجرائي

اميد  دارمت زود از اين قفس در آئي

سيد علاء حفيظي از اين قفس رهائي

وقت قربان

حلق بايد كرد و سلطان را پرانيد اي بشر

رمي بايد كرد و شيطان را دوانيد اي بشر

گوسفندي را بزي را  اشتري را خواستي

هدي بايد كرد و حيوان را چرانيد اي بشر

وقت قربان است  و داري يا نداري كاستي

ذبح بايد كرد و انسان را كشانيد اي بشر

نيست پيدايت  قبول و رد  كجي يا راستي

ذكر بايد كرد و قرآن را بخوانيد اي بشر

كاروان رفته حفيظي  مانده و برجاستي

فكر بايد كرد ايشان را رسانيد اي بشر

طرح دين

نميدانم چه شد با من چنين كردي

اسير و خسته اي ما را حزين كردي

اگر لطفي به همتائي چو من داري

به اقبالي تو او را مه جبين كردي

اگر  قلب  و مزاج  من  بر  آشفته

مرا محتاج آن سركه انگبين كردي

بسي  برزخ در اين عالم بنا  گشته

پس از آن بنده را اهل زمين كردي

اگر مانده پراكنده سرودم ، بدرود

به   اشعارم  چرا  صد  آفرين كردي

چنين وضعي بحراني و البته نميدانم

چه شد آسان با من اين چنين كردي

بهشت  لطف  تو  بر پا  و من تنها

حفيظي   بر گمانم طرح دين كردي

خيزران

جمله جمله گفته ام  از عمق جان

نيست  جمله  امتي  آگاه  از  آن

گر شوم  در مسجدي وقت اذان

ميشود آن بانگ خوش آرام جان

مسجد ما سنگر است  و آسمان

نور  مي بيند   فراسوي    مكان

اين  منور هاي  روشن  لا مكان

هست روشن از  دل  روشنگران

لاجرم بستم به خاموشي دهان

مانده ام  خاموش  بزم  ديگران

آه از  صد ها  قلم چون خيزران

خورده  بر لبهاي  خونين  بيان

سيد علاء چون حفيظي در گمان

شعر تو تيريست بر  زه  در كمان

استفيلوس

چشم بينا گر بخوابد نيمه شب

دل بود  بيدار  و  گرم آلود تب

گوش ها خوابيده اين بيدار قلب

آب  حق مي نوشد  از گفتار رب

صبح در وقت سحر از كتم غيب

ميشود جاري سخن بر كام ولب

علم آموز اي پسر در روز  و شب

باشدت  خوراك  انگور و  رطب

لفظ رومي  فارسي گويد  عرب

استفيلوس است انگور  و عنب

پس  پي  انكار  در آمد  لهب

در پي شيطان بيامد صد شهب

سيد علاء تو  حفيظي  در  طلب

گه  شراب  ايزدي شد گاه حب

هفته

شنبه  در  مسجد  ما  آقا  بود

روز  يكشنبه  چرا  تنها  بود

به دوشنبه كه  رسيديم  شبي

صحنه  كوفه  بسي غوغا  بود

در سه شنبه همه غافل بوديم

همهمه ها  همه  واويلا   بود

چهار شنبه جسد از برج بلند

گر چه  افتاده  ولي  زيبا بود

پنج شنبه به صف مسجد ما

صف  اول  همگي  رسوا  بود

جمعه در توبه تلخي گفتيم

سند  فتنه   ما  حاشا  بود

سيد علاء كه حفيظي اكنون

هفته  فكر  تو  پا  برجا  بود

گلگشت

زمستان رفت و چون ايام گل گشت

شايق مي شود پيدا در اين دشت

بسي  از  دوستان  رفتند  از  ياد

شمار دوستان هفت است يا هشت

تو  سيل  گريه  را  ديدي  شبانه

كنون چون شبنمي باشد و يا نشت

ز  بام  افتاده  مي بينم  چرا  من

داي مس در آمد از همين طشت

نشاء   تازه  مي بايد  كه   روزي

رسد  ما  را  برنج  از  حومه  رشت

حفيظ  ما  مشو  نوميد  و  بر خيز

قدم بر دار  و  رو  تو  بهر گلگشت

صد آئينه

ماندم از دنياي دون بنده برون

در دل مجنون خود كردم جنون

من نكردم غارت اموال دوست

تا نگردد دستم آلوده به خون

در زبانم حكمت و منطق از اوست

دشمن  از  فن  بيان  من  زبون

نهضت روز دهم در سال شصت

هست  صد آئينه بهر  اندرون

مهر با امضاي حق بر دل نشست

گر شود كم هست نزد ما  فزون

آدمي خود راپرستد هست پست

سيد علاء تو حفيظي  رهنمون

فكر عرفان

پذيرفتي كه مهمان تو باشم

شبي در فكر عرفان تو باشم

شود كشتي  بسازم  در بيابان

چو  نوح  ساده ملوان تو باشم

سرم  را  بر كني با  تيغ  بران

چو  اسماعيل  قربان تو  باشم

عزيز مصر گشتن نيست آسان

مگر در چاه و  زندان تو  باشم

مهاجر باشم  و  آيم  هراسان

هميشه سعد سلمان تو باشم

گذاري   سر به دامان  عزيزان

شود من سر به دامان تو باشم

سيد  علاء  حفيظ  راه  قرآن

رحيم هستم و رحمان تو باشم

الهام گير

خيز تو از اين خماري ،كام گير

در   حقيقت  مرهم  آلام گير

اي كه بي نام نشاني در جهان

از طريق اين  نشاني  نام گير

گر ببافي تو خيال خويش را

نقش فرش خانه را تو جام گير

در درون جام صد گل نقش زن

از  گلستان  وجود  الهام گير

صد پري را در كنار حوض بين

دلخوشي  از  مايه  اوهام گير

عمر ميخواهد رود از دست تو

عبرت  از  القصه  ايام گير

سيد علاء تو حفيظ و مسلمي

عزتي  در  سايه  اسلام گير

سهم گدا

هرچه  فهميدم  بجز  فهم خدا

اين چنين فهمي بود از هم جدا

فهم من اين بود در بخشندگي

گاه بخشد بيش و كم سهم گدا

عشق شيرين هست كوه بيستون

هست شيرين گشته فرهادم فدا

راه  تكليف  است  پر از سنگلاخ

سر زنش ها  ديدم  و  كردم  ادا

آن كليم الله نگفت كه  ديده ام

از  خدا  بشنيد  او  هر  دم صدا

سيد علاء گر حفيظي فهم تست

ادعا  كن  بوده   در  گوشم  ندا

غم گردون

قلم بسيار فرسوده در دستان من  اكنون

نشايد  باشدم ليلي ، محبوب  من  مجنون

بيا  من تا شب ديگر نهم  سر را به بالينم

كه از فقر خودم خرسندم ، بهتر از قارون

مرا  آن  ماوراءالنهر ها  عالي تر از  شهرند

كه باشد زير سلطه در يد هارون  يا مامون

شلمچه ديده ام همچون بيابانها و صحراها

بسي شن ميشود جاري بسان جاري كارون

اگر سلاخ در كشتارگاه پيوسته خون ريزد

ندارد فطرت پستي مثال موشه و شارون

گهي در شهر ايرانم و گاهي در فلسطينم

ز فكر شهر خود افتاده ام من در غم گردون

سيد علاء حفيظي باش روياروي با  دشمن

عصا بردار و بر هم زن بساط حيله و افسون

فيض گلستان

هر دم از فيض گلستان بلبلي گويد سخن

سازد او نقل خوشي با خوشدلان انجمن

شاد زي اي بلبل ما بر  بر و طرف چمن

ناگهاني يك خزان برهم زد اوضاع دمن

تا بياموزي ز دوران چند چون زيستن

نيمه راهي رفته اي با عشوه و ناز و فتن

راه حق را هشته شاگردي كني بر اهرمن

از سر ظنت گذر كن تا شوي تو اهل فن

((هر  كسي از  ظن خود  شد  يار  من))

بي گمان حيران بماند او در  رفتار من

تا من غربت زده هر دم بنالم اي وطن

شد  سخن ها  ورد من  در  شعر من

سيد علاء در حفيظي گشته استاد سخن

سازد او نقل خوشي با خوشدلان انجمن

غار حرا

باشي اندر اين درون يا در سرا

كرده اي مشتاق اين قلب مرا

گر تو بيروني چرا دل مي طپد

خالي از تو نيست اين غار حرا

تا در افتادم به فكر و ذكر تو

در ته چاهم كه گفتي زان برآ

پاي بند تو منم زنجير چيست

مرهمي بر زخم  زنجير  و يرا

از غل و زنجير كي گويم سخن

غلغله هم نيست از زنگ و درا

سرنگون و واژگون گشتم كنون

خواستم از جاي خود بينم ترا

سيد علاء تو حفيظي رستگار

نيست روشن آخر اين ماجرا

                                      پيمان اخوّت

منم بي تاب در كسب فتوّت

نمي بينم چرا  هرگز  مروّت

پيام عدل و توحيد آورد وي

كه  آمد با  رسالت يا  نبوّت

دو مؤمن تا شنيدند آيه آيه

به هم  بستند پيمان اخوّت

نمانده  بينشان  وجه  تمايز

كجا  تبعيض مانده يا بنوّت

در اين طرح عظيم آشتي ها

بود صد نقطه حساس و قوّت

سيد علاء حفيظ چاره انديش

فزون سرمايه ات ، بحر علوّت

جان كلام

 مه وش تو   بي پيرايه شو

خورشيد وش در سايه شو

سختي  بود  در هر  سخن

گويا   در   اين   آرايه  شو

بي  مايه  گر  گفتي   سخن

رو   صاحب    سرمايه   شو

تكيه   به   باطل  كي   زنند

گر    باطلي   بي   پايه   شو

هان   در  طريق   اين   لقاء

از   نور  در   صد   لايه   شو

روشن    نما    جان    كلام

صد  معني   يك  آيه  شو

برخيز   از    نامت   حفيظ

حافظ   كنون   بر  رايه  شو

عهد الستم

الا دل مي رود  امشب ز  دستم

چرا  من عهد بسته را  شكستم

چو درماني ندارد ديگر اين درد

نيازي نيست مي بر من  نه مستم

چرا  صاحبدلي در انس و الفت

چنان خامم  نموده كه  نشستم

اگر جان مرا او فكرت آموخت

قيامت مينمودم گر چه هستم

صبا  از من  دريغت  باد  روزي

كه با سربند  اين سر را ببستم

سيد علاء حفيظي عهد ما گو

فقط پيمان بدان عهد الستم

پروانگي

مرا ميلي به اين پروانگي نيست

چنين كاري بجز ديوانگي نيست

كجا گل يا كجا شمع يا كجا دل

مگر اين رابطه بيگانگي نيست

كشش دارد گلي يا شمع محفل

اگر باشد كشش فرزانگي نيست

قفس را  كرده اند  زندان  بلبل

ولي گل گفت بلبل خانگي نيست

چو شمع سوخته ديدم به منزل

چرا پروانه گفت ويرانگي نيست

هزاران  دل شدند آماده  وصل

نگو  اين كارها مردانگي نيست

سيد علاء حفيظ  شعر  هستي

كه پايانش دگر افسانگي نيست

دوران هما

هر جا صدفي دهان خود واكرده

صد شكوه ي  اينگونه زيبا كرده

انصاف بده به دل ندارد زخمي

كو فرد مخالفي كه حاشا  كرده

با زخم دلش چو  پروراند گوهر

بازاري  از  او   هزار غوغا كرده

اما صدف ميان تهي گشته گدا

تا تحفه دل هديه به دارا كرده

غواص اجل چو ميشكافد سينه

دريا  دل  هر صدف فريبا كرده

پيري و جوان چرا نباشند صدفي

در  كارگهي  كه  كار  دنيا  كرده

اي سيد علاء حفيظ دوران هما

از گفتن حق دهان چه پروا كرده